Volhard in Gebed vir Jou Kinders

Vanuit Gospel Translations Afrikaans

Ek het 'n paar jaar gelede 'n artikel geskryf waarin ek sewe dinge voorgestel het wat ons as ouers vir ons kinders kan bid. Ek vind dit steeds persoonlik nuttig. Uit die arrd van die saak het ek egter 'n kwalifiseerder ingesluit:

Natuurlik is gebede nie towerkrag nie. Dit gaan nie net om die regte dinge te sê en ons kinders sal geseënd wees met sukses nie. Sommige ouers bid ernstig en hulle kinders word begaafde leiers of skoliere of musikante of atlete. Ander bid opreg en hul kinders ontwikkel 'n ernstige gestremdheid of siekte of dwaal deur 'n verlore wildernis of sukkel net meer as ander sosiaal, akademies of atleties. En die waarheid is dat God al hierdie ouers se gebede beantwoord, maar vir baie verskillende doeleindes.

Hoe meer tyd verloop, hoe belangriker word hierdie kwalifiseerder vir my. Hoe meer tyd ek in die Skrif spandeer, hoe meer lees ek die geskiedenis, en hoe meer ek sien as ek ouer word, hoe minder vertroue plaas ek in my persepsie van hoe dinge op enige gegewe punt lyk.

Inhoud 1 Vertrou op God, nie my persepsies nie 2 Ouerskap het my tot gebed gedwing 3 Vra, soek, klop 4 Moenie Mismoedig Word Nie

Vertrou op God, nie my persepsies nie

Ek het nou lank genoeg geleef om 'n aantal bewegings in die oplewing en agteruitgang van evangelisasie te bekyk. Ek het gesien hoe talle leiers opstaan en val. Ek het gesien dat geestelik ywerige twintigjariges wat sterk en standavastig begin, geestelik ontnugter word met dertig- of veertigjariges wakker word, terwyl sommige die geloof heeltemal laat vaar het. En ek het die geestelik ongeïnteresseerdes en in sommige gevalle die losbandiges gesien waar die jeug geestelik lewendig en volwasse geword het.

Ek was ook naby baie ouers wat kinders tot volwassenheid grootgemaak het. Ek het gesien hoe kinders van getroue, biddende ouers hul ouers se geloof verwerp, en ek het gesien hoe kinders van ontroue ouers Christus omhels en Hom volg, ondanks die ernstige pyn wat hulle ervaar het. Dit het my nie skepties gemaak oor ouerlike getrouheid nie, maar dit het my minder aan formules laat glo.

En miskien het ek ook al gesien hoe ek deur verskillende seisoene van my eie lewe gaan. Ek het seisoene gehad toe ek vol vertroue en entoesiasme was, en seisoene van ontmoediging toe ek 'n man van 'min geloof' was (Matteus 6:30). Ek het seisoene van donker depressie en selfs geloofskrisisse beleef. Tot die middeljarige ouderdom is een ding wat ek van myself weet, dat ek ‘n man van “swakheid' is (Hebreërs 5: 2). Ek kan getuig dat God onfeilbaar getrou was met betrekking tot Sy woord, alhoewel ek gereeld nie getrou in hom vertrou het nie.

Ja, ek het geleer dat God betroubaar is, maar dat my persepsies nie geloofwaardig is nie. Ek het geleer - of meer akkuraat: ek leer - om nie te veel aan te neem as dit by mense kom nie, ook myself ingesluit. Jesus het die voorbeeld gestel, want hy het Homself nie aan [mense] toevertrou nie. . . want hy het self geweet wat in die mens was ”(Johannes 2: 24-25).

Dit is 'n onskatbare les as dit kom by die bid vir my kinders.

Ouerskap het my tot gebed gedwing

Ek is die vader van vyf wonderlike mense. Dit is vir my wonderlik, nie omdat hulle jong mense is met besonderse eienskappe waarmee ek kan spog nie, maar omdat hulle mense is, 'vreesagtig en wonderlik gemaak' deur God self deur die ondeurgrondelike historiese proses en genetiese nalatenskap van ontelbare geslagte vreesagtige en wonderlike mense - van wat ek en my vrou slegs die jongste bydraers is (Psalm 139: 14). Soms stop ek net en staar na hulle, afgesien van wat en wie hulle is, behalwe die dinge wat hulle verrig.

Hulle is baie hul eie persone, baie verskillend van mekaar en hul ouers. Hulle het unieke temperamente, unieke sterk- en swakpunte, unieke belangstellings en unieke neigings.

Soos die meeste jong ouers, het ek en my vrou ons ouerskapsreis begin met 'n byna onbewuste aanname dat as ons ouerskap 'reg' doen, ons kinders alles wat ons aanvaar, sou aanvaar sonder al die worstel en pyn en vrae wat ons deurgemaak het om dit te aanvaar. Al sou jy my destyds spesifiek gevra het, sou ek dit ontken het, teoreties gesproke. Dit is net moeilik om die vroeë optimisme te vermy.

Maar ouerskap het my aansienlik nederig gemaak. Ek dink dat my swakhede en beperkings die beste deur vaderskap blootgestel word. Die netto effek wat dit gehad het, is om my minder vertroue in my eie vermoëns en pogings te plaas, en meer afhanklik te wees van, meer desperaatheid te voel vir, die krag van God om vir my kinders te doen wat Hy vir my gedoen het - 'n genadewerk wat ek weet my eie ouers sou sê het plaasgevind ten spyte van hul swakhede en beperkings.

Twee van my kinders het onafhanklike volwassenheid begin, en drie is in hul tienerjare. Ek het deur die jare baie verskillende soorte geestelike dale en valleie opgemerk. Hulle het in dieselfde huis by dieselfde ouers gewoon wat hul geloof voor hulle uitleef op wesenlike maniere. Hulle het dieselfde kerke bygewoon. Tog stap hulle elkeen unieke geestelike paaie teen hul eie unieke snelhede.

Vra, soek, klop

En hier is waar 'n ouer se geloof getoets word. Ons wil natuurlik hê dat ons kinders die Here Jesus, die ware pêrel van groot waarde, met volle hart, siel, verstand en krag moet liefhê en hul naaste liefhê soos hulself (Matteus 13: 45–46; Lukas 10:27 ). Ons wil baie graag hê dat hulle dit so vroeg as moontlik moet ervaar.

Maar ons weet nie wat die beste manier is om elkeen daarvan te leer nie. Ons ken nie die doel van God of Sy tydberekening om homself aan ons kinders te openbaar nie. Ons mag ook nie kyk na die verborgenheid van God se soewereiniteit oor die uitverkorenes as dit kom by ons kinders nie (Romeine 8: 29-30).

Maar alles wat ek in die Skrif en in die lewe opgemerk en ervaar het, leer my twee dinge: God is betroubaar, en wat ek op enige gegewe tydstip sien, nie betroubaar is nie. Wat beteken dat dit wat nou vir my bemoedigend lyk, kan baie moontlik verander in die toekoms, en wat vir my ontmoedigend lyk, kan baie moontlik verander in die toekoms. Daarom staan ek meer as ooit tevore by wat ek in daardie artikel geskryf het:

Bid dus vir jou kinders. Jesus belowe ons dat as ons vra, soek en klop, die Vader ons in ruil daarvoor goed sal gee (Luk. 11: 9–13), selfs al is die goed veertig jaar lank nie sigbaar nie.

Die laaste frase laat my dink aan Peter Hitchens se verhaal van sy bekering (Peter is wyle Christopher Hitchens se broer). Hy vertel hoe hy as vyftienjarige wat hy gesien het as die bande van godsdienstige geloof, afgemaai het en ateïsme ywerig aangegryp het en sy Bybel in die openbaar verbrand het om sy bevryding aan te kondig. Toe kom die stadige, onverwagte besef tot in volwassenheid dat dit wat hy eens gedink het slawerny ware vryheid was, wat hy eens gedink het bevryding in werklikheid slawerny was, en wat hy eens gedink het onkundige duisternis eintlik lig was. Ek twyfel of iemand wat die jong volwassene Peter Hitchens geken het, dit sien kom.

Moenie Mismoedig Word Nie

Laat ons dus nie ophou om vir ons kinders te bid nie. Hierdie bediening van voorbidding is 'n lewenslange roeping. Ons moet nie te veel aanvaar as dit by mense kom nie. As ons kinders geestelik leef en goed doen, is hulle nie uit die wildernis nie. As hulle leef en nie geestelik goed doen nie, is hul verhaal nie verby nie. Laat ons daarom “altyd. . . bid en moenie mismoedig word nie”(Lukas 18: 1).

God is getrou. Hy sal nooit verstek op Sy Woord nie. Laat ons getrou wees aan sy oproep aan ons, en ons moet getrou wees aan ons kinders deur God voortdurend namens hulle te versoek. Hy sal nie toelaat dat so 'n arbeid, ongeag die resultaat wat hy in sy wysheid bepaal, tevergeefs is nie (1 Kor. 15:58).